Ekranizacija strip-junakinje Wonder Woman (2017), u režiji Patty Jenkins, ranije ponajviše poznate po režiranju filma Monster (2003) i nekoliko epizoda u seriji The Killing, je prvi film iz DC univerzuma sa superjunakinjom kao glavnim karakterom.

Nakon brojnih ekranizacija muških superheroja posljednjih godina, od Batmana do Antmana, gledateljstvo je konačno dobilo priliku da na velikom platnu vidi i superjunakinju sa dugom istorijom u svijetu stripa.

Sam lik Wonder Woman se značajno mijenjao u skladu sa promjenama u američkom društvu od 1950. naovamo. Zbog toga često možemo čuti pojednostavljenu argumentaciju da je Wonder Woman feministička ikona, ili da je pak feministički neuspjeh, jer tako duga istorija lika daje dosta kontradiktornog materijala. I u filmu možemo pronaći argumente i za jednu i za drugu poziciju, no bitno je, za početak, naglasiti da film produbljuje figuru Wonder Woman kao karakter, izlazeći iz okvira simplificirano simboličnog.

Kreator lika Wonder Woman, pisac i psiholog, William Moulton Marston, je vjerovao u superiornost žena i njihovu prirodnu sklonost miru pa je tako ostrvo Themyscira zamišljeno kao utopijski ideal, kontrast našem svijetu u kojem vladaju ratovi. U toku Drugog svjetskog rata, Superman i Batman su izrasli kao simboli snage i moralnosti u svijetu popularne kulture. Istovremeno, bili su to vrlo maskulini simboli pa je Wonder Woman nastala kao reakcija koja je trebala balansirati odnos femininih i maskulinih elemenata u popularnoj kulturi. Ali pedesetih godina prošlog vijeka je ta strip-figura izgubila puno od svog feminističkog potencijala, fokusirajući se u narativima često na brak i modu, jer su ti aspekti bili dominantni u američkom načinu življenja.

Sedamdesetih je, sa rastom liberalnog feminizma, Wonder Woman oživljena kao feministička heroina, a 1980-tih ju je rad Georgea Pereza ponovo popularirao u velikoj mjeri. Tokom 1990-tih Wonder Woman je poprimila karakteristike vladajućeg trenda u popularnoj kulturi, ženski likovi su predstavljani kao hiperseksualizirani objekti, a opet su, istovremeno, bili jaki i nezavisni, stvarajući polje tenzija i kontradikcija koje je rezultiralo vrlo raznolikim iščitavanjima ženskih likova. 

Film Wonder Woman je dobio pretežno pozitivne recenzije. Radi se o filmu, kako Asja Bakić konstatuje u svom tekstu, za koji ne možemo u potpunosti tvrditi da je feministički, ali možemo biti sigurni da poteže nekoliko feminističkih pitanja i da se bavi feminističkim postupcima razvijajući narativ oko poluboginje koja je nastala kao plod Zeusove avanture sa kraljicom Amazonki.

Već na početku filma se uspostavlja utopijska vizija matrijarhata, društvo Amazonki, smješteno izvan vremena i prostora na izolovanom ostrvu Themyscira, čiji skladni život odjednom narušava Prvi svjetski rat formulisan kroz dolazak pilota i špijuna Stevea Trevora (Chris Pine) koji upada u ovaj sveženski prostor izazivajući haos. Iako film posvećuje premalo vremena društvu Amazonki, uspijeva ih, ipak, predstaviti, kako Asja Bakić, primjećuje, kao višedimenzionalna bića, žene koje nisu samo ratnice kako se to obično kontekstualizira u mitološki inspirisanim reprezentacijama Amazonki. Odrastanje glavnog lika na ovom ostrvu također uspostavlja njeno samopouzdanje, njenu nepokolebljivu vjeru u to da može uraditi ili postići bilo šta. Njeno kasnije ignorisanje patrijarhalnih mehanizama i šablona je upravo povezano sa njenim odrastanjem na ostrvu jer Wonder Woman jednostavno ne poznaje pravila patrijarhata i ne podliježe očekivanjima partijarhalnog društva.

Sama Wonder Woman je, u mnogim aspektima, feministička junakinja. Od momenta kada Steveu Trevoru kaže da muškarci nisu neophodni za ženski seksualni užitak (jedina i slaba naznaka queer konteksta na ostrvu Themyscira) do određenog broja situacija u kojima Wonder Woman, ili Diana Prince kako ju zovu u patrijarhalnom svijetu (Diana je rimsko ime grčke boginje lova Artemide), narušava i subvertira uspostavljeni red takvog okoštalog svijeta. Standardne su to alatke koje već neko vrijeme možemo vidjeti u artifaktima popularne kulture koji pokušavaju ostvariti neki feministički efekat. Dianina neposlušnost kada ulazi u kabinet u kojem same muške glave bistre politiku rata, njeno odbijanje da nosi odjeću koja joj sputava kretanje, njeno poznavanje brojnih jezika o kojima muški likovi u filmu nemaju pojma, njeno definiranje profesije sekretarice kao sinonima za robinju, njena naglašena fizička snaga, sve su to momenti konstruirani sa izraženom feminističkom energijom i načinom rezonovanja i kao takvi nisu nimalo nevažni.

Također, film, u velikoj mjeri, demontira i male gaze, teoretski koncept koji označava muško oko koje seksualizira i objektivizira žensko tijelo, Kamera se ne fokusira na tijelo glumice Gal Gadot, već primarno na emocije koje se mogu očitati na njenom licu, i na oružja koja koristi, tako da se sama golišavost junakinje ne transformira u objektifikaciju tijela. Pored toga, vrlo je značajno da je i jedan od glavnih negativaca u filmu žena, njemačka hemičarka Dr. Poison, neka vrsta ranog doktora Mengelea, jer i takav čin subvertira konstantno brisanje žena iz raznih područja istorije. 

Istovremeno, kako Asja Bakić tvrdi u tekstu, film je i dalje primarno holivudski blockbuster, pa tek onda feministički pokušaj i gest. Također, iako je žena režiserka filma, film su i dalje napisali muškarci kojima feminizam nije bio prva zvijezda vodilja u tom radu, jer se, prvenstveno, radi o profitu koji film mora ostvariti.

Spoj tržišta i progresivnih kulturnih dometa obično funkcionira po principu što je projekat skuplji, to producenti manje rizikuju. U tom smislu film rizikuje dovoljno da bismo ga zvali feminističkim. No, istovremeno ne ide do kraja u svojoj formulaciji feminizma. To se posebno vidi u njenoj borbi protiv boga Aresa, neke vrste apstraktnog maskuliniteta, u kojoj je upravo Trevorov požrtvovani čin u kojem gubi život to što Diani daje snagu za konačnu pobjedu nad Aresom.

Tako feministička junakinja gubi heteroromansu i upravo joj taj gubitak daje snagu da okonča borbu svojim trijumfom. Ono što takav klimaks filma radi je da spašava Trevora, čuva njegovu muškost u neokrnjenom stanju jer niko ne može reći da nije postupio herojski i ne pretvara ga u figuru dude-in-distress koja bi bila ekvivalentna tradicionalnoj figuri damsel-in-distress. Suštinski, žal za ljubavlju muškarca postaje Dianina glavna inspiracija, praveći neku vrstu završetka filma koju mainstream publika može lako podnijeti. Feministički osviješten gledatelj ili gledateljka se moraju zapitati zašto se bar jedan dio te motivacije glavnog lika nije odnosio na amazonsko sestrinstvo na ostrvu Themiscyra koje bi, jednostavno, moralo igrati veću ulogu u Dianinim postupcima.

Film Wonder Woman jeste određeni pomak nabolje u superhero podžanru, kao i u, šire gledano, samoj entertainment industriji koja je oduvijek imala problema sa jakim i nezavisnim ženskim karakterima. Film uspješno realizira spregu između Dianine fizičke snage, neustrašivosti i neovisnosti i njene brižnosti i empatije, uspostavljajući balans između tradicionalno muških i ženskih elemenata u konstrukciji fiktivnog karaktera. Njen feminitet je ljudski, kompleksan, njena fizička snaga nije oslabljena njenim emocijama. Njen materinski instinkt se vidi u sceni u kojoj se oduševljava bebom. Diana je, nesumnjivo, dovoljno kompleksan lik, ali film ipak nije neki feministički manifest, već funkcionira kao pregled klišeja kojima se obesnažuju i degradiraju žene. Također, možemo se samo nadati da će u nekim budućim filmovima o Jean Grey, Supergirl, Raven ili Rogue autori i autorice voditi više računa o Bechdel testu na kojem bi svaki film morao dobiti prolaznu ocjenu.